ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΙΑ

Πώς να περιμένω εδώ χωρίς να βγάλω άχνα;
Πώς να βρω κάτι αληθινό στα ψεύτικα τους μάτια;
Πως με δυό χορδές να σε πείσω
να μη σπαταλάς τον καιρό;

Πώς να περιγράψω το φως στο πιο βαθύ σκοτάδι;
Δίχως να φανώ ευγενικός μ’ ό,τι μας περιβάλει
Πώς να ξεκινήσω να τρέχω όταν μου ζητάς να συρθώ;

Δεν υπάρχουν λέξεις
που αν διαλέξεις θα ξεμπλέξεις φως μου
δεν υπάρχουν λόγια μαγικά
Δεν υπάρχουν λόγια που να κρύβουν την αλήθεια ατόφια
για να νιώσεις έλα πιο κοντά
Δεν θα με προλάβεις,
ανθίζω μα εσύ με χάνεις,
κι άμα μαραθώ με καλοπιάνεις
Δεν θα με προλάβεις,
ανθίζω μα εσύ με χάνεις
Κι άμα μαραθώ με κριτικάρεις

Κράτα απόσταση,
αν δεν αντέχεις το ζόρι.
Μην ξεχαστείς κάπου κοντα μου όταν μοιράζονται οι ρόλοι.
Σαν όταν ήμασταν παιδιά,
κάποιοι κλέφτες κάποιοι αστυνόμοι.
Είναι μεταδοτικό, και τίποτα δε σε σώνει.

Μπήκες και πάλι σε λάθος δουλειές,
"καλές συμβουλές" μα είσαι πίσω χιλιόμετρα
δες, στο λαιμό σου θηλειές,
καλοθελητές σου προσφέρουν μια πέτρα βαριά
για σιγουριά,
πως θα βουλιάξεις παντοτινά,
κι αφού δεν παίζει να το παλέψεις
χαιρέτα τον Καίσαρα φασιστικά κι άντε γειά

Μπήκες και πάλι
κι αλλάζεις κανάλι
μα πάλι το ίδιο φθηνό καρναβάλι,
η γλώσσα ροδάνι
κανείς δε με πιάνει
πάνω απ' το κεφάλι σου χώμα και φτυάρι,
τριμμένο το ζάρι,
σου λένε "χαλάλι.."
σε βάζουν να παίξεις και χάνει και πάλι
ρωτάς ποιός σου φταίει,
σου λέω ξανά το ξερό σου κεφάλι

Κρατάω την έμπνευση,
κρατάω το πάθος,
κρατάω ό, τι θα 'θελες κι εσύ κατά λάθος..

Μπήκες και πάλι σε λάθος δουλειές,
"καλές συμβουλές"
μα είσαι πίσω χιλιόμετρα δες,
τις δικές σου πομπές, σα κρυφές αδερφές, κουτσομπόλες φθηνές
για όποιον κάνει αυτό που γουστάρει πραγματικά,
δεν σου κάνει τη χάρη να ζεί κρυφά,
φιλιέται σε δρόμους - πλατείες, κι εσύ..
αγχωμένες τραβάς στη σκοπιά μαλακίες

Ανεβήκαμε όλοι
σ' ένα τρύπιο μπαλόνι
και βουλιάξαμε στον ουρανό
Μουρμουράνε στην πόλη,
μας το κάνουν καψόνι,
μα τα σύννεφα εγώ τ' αγαπώ
Ανεβήκαμε όλοι
σ' ένα τρύπιο μπαλόνι
και αφήνουμε ξοπίσω ουρλιαχτά
H κερκίδα φουντώνει,
το πλοίο μας ξεφουσκώνει
μα αν προλάβουμε
θα 'ναι μαγικά

Σε καινούρια τροχιά

Θα πετάξεις μαζί μου
σ' ένα σύμπαν τρελό
Το θεσπέσιο κλουβί μου,
θα τ’ αποχωριστώ

Θα' μαι εγώ
θα με ξέρεις
θα ξέρω τι θέλεις
θα θέλω ότι θέλεις κι εσύ
Θα' σαι εσύ..
θα σε ξέρω,
θα ξέρεις τι θέλω,
θα στροβιλιστούμε μαζί

Είναι απλά η αφορμή

Ανεβήκαμε όλοι
κι όσο να 'ναι με αγχώνει,
το μπαλόνι ξεφουσκώνει γοργά
Πιάνουν χώρο διαβόλοι που ζητάν το τιμόνι,
και στους χάρτες ψάχνουν για τη στεριά
Κι αφού θέλουν στεριά τους κερνάμε σπρωξιά
κι ασ' τα υπόλοιπα στους νόμους του Νεύτωνα
Το σκαρί μας ορμά,
ωθούμενο μαγικά,
και μας πηγαίνει σε καινούρια τροχιά

Να πετάξουμε μόνοι
σ' ένα σύμπαν τρελό
Το παλιό μου αλώνι..
θα τ’ αποχωριστώ

Ένα ωραίο τραγούδι
για ένα άσχημο κορίτσι,
που όλο φεύγει
και δεν μπορώ να το βρω
Ένα σπουδαίο love story
Τι να την κάνει τη συγνώμη;
Αφού έχει εμένα
και δίπλα της τραγουδώ

Κι είναι αυτό που ακούς ένας ελεύθερος νους,
κι αν δεν πιστεύεις στ’ αυτιά σου δεν έχεις μάθει ν’ ακούς
Δεν έχεις μάθει να λες τα μυστικά στις ψυχές,
όσα καλά είναι κρυμμένα κρύβουν τρελές ομορφιές
Γι’ αυτό σταμάτα να κλαις,
ρίξε νερό στις πληγές,
κι αν νιώθεις μόνος κι εσύ
σου αφιερώνω ό,τι θες

Σου αφιερώνω ό,τι θες, τις πιο μεγάλες στιγμές
ηλιοβασίλεμα πάλι,
μα θέλω νέες διαδρομές
Ναι θέλω νέες διαδρομές,
βγάλε τη μάσκα και δες
τα πάντα γύρω διψάνε,
βγάλε τη μάσκα και πάμε
Γι’ αυτά που τάζει ο νους, σε ματωμένους ουρανούς,
ηλιοβασίλεμα πάλι, μα θέλω νέους προορισμούς
Ναι θέλω νέους προορισμούς
σ' όσα δε βάζει ο νους
ηλιοβασίλεμα πάλι,
τράβα κουπί και πετάλι
Κι αν είσαι μόνος κι εσύ ρίξε νερό στην πληγή
κι αν είμαι μόνος κι εγώ,
φτιάχνω δικό μου ουρανό

Φτιάχνω δικό μου ουρανό,
κακία δε μου κρατώ
κι άμα πετάξεις μαζί μου
τη συντροφιά μου κερνώ

Βρήκα τη λέξη,
βρήκα τη σκέψη τη γλυκιά
και μια κιθάρα παλιακιά μου έβγαλε πάλι το σεφτά
Βρήκα το χρόνο,
βρήκα το λόγο τον καλό
και κάτι μ’ έσπρωξε να πω
«δώσε στο σύννεφο νερό»

Δώσε στο σύννεφο νερό,
κάνε τον άνθρωπο καλό
κάνε τον άνθρωπο καλό,
δώσε στο σύννεφο νερό

Φτιάξε τη λέξη,
φτιάξε τη σκέψη τη γλυκειά
και μια κιθάρα παλιακιά θα βγάλει πάλι το σεφτά
Φτιάξε το χρόνο,
φτιάξε το λόγο τον καλό
κι αν τ' αγαπάς όπως κι εγώ,
κάντο και ρίχτο στο γιαλό.
Κι άμα το κάμεις
σαλπάρεις κι έλα να με βρεις,
ξέχνα τα χρόνια της ντροπής,
γέλα λιγάκι να χαρείς
Τώρα που ξέρεις,
γίνε φωτιά και ουρλιαχτό
μονάχος πια δεν τραγουδώ..
Δώσε στο σύννεφο νερό

Πως να χωρέσεις την αλήθεια,
σ' ένα λεπτό;
Είναι της πάση ξακουστό..
Από μικρό κι από τρελό,
από αλήτη
και σοφό

Τώρα χορεύεις
και γουστάρω
Μ' αληθινά θα το χαρώ
αν όσα έρθουν εν καιρώ σε βρουν το ίδιο δυνατό,
αν πολεμάς και για τους δυό,
όταν με δεις να σταματώ

Κάποιοι φεύγουν,
κάποιοι μένουν ρωτάνε “γιατί;”
τόσα λάθη,
τόσοι άνθρωποι σ’ ένα κελί
Σε ποια γλώσσα
να μας καταλάβουν αυτοί;
Που’ χουν σκύψει το κεφάλι,
απ’ την πρώτη στιγμή

Σε θυμάμαι.
με ρωτούσες πως θα μου φανεί,
τ’ άγγιγμα σου
αν μου λέγαν πως είναι απειλή
Σε θυμάμαι
που γελούσες και κοκκίνιζες
σαν παιδί,
όταν παίνευα, και καμάρωνα
τον αγώνα σου για ζωή

Για μια ζωή, με μια ρωγμή
και το πλήθος δεν αντέχει,
φοβάται να δει
Τις ομορφιές,
που λάμπουν στο σκοτάδι,
χωρίς ενοχές
Στερνές σιωπές,
με ξόρκια και με λόγια,
με προσευχές
ο κόσμος δεν κερδήθηκε ποτέ

Τώρα πες μου
άκρη βρες μου να μην τρελαθώ
Πως θα ζήσω;
Δίχως λάθη
πως θα ονειρευτώ;
Σε μια γυάλα, αν με κλείσουν, ποτέ δε θα βρω
την αλήθεια,
που γυρνάει στον ωκεανό

Το 'χω ζήσει
την έχω πατήσει
κι όμως,
μίσος δε μου κρατώ,
για τα λάθη που αξίζανε κάτι,
και που με βγάλαν στον ωκεανό
Το' χω ζήσει.
ξοφλημένοι και νεκροί
είναι όλοι αυτοί,
που 'χουν σκύψει το κεφάλι,
απ' την πρώτη στιγμή

Εγώ συνήθιζα να φεύγω στ’ αστέρια
κι όλοι τριγύρω να ζητάνε στεριά,
πυροβολάνε κάθε σκέψη για σένα,
μα είμαι πολύ μακριά

Εγώ συνήθιζα απλά να ποντάρω
δεν το περίμενα να μου ‘ρθει η ζαριά
Τώρα που κέρδισα τα όμορφα χάνω
κι είμαι πολύ μακριά

Εγώ συνήθιζα να φεύγω στ’ αστέρια
κι όλοι τριγύρω να ζητάνε στεριά,
πυροβολάνε όσα τους μοιάζουνε ξένα
μα είμαι πολύ μακριά

"Δεν μπορείς να διαβείς το ίδιο ποτάμι δυό φορές,
ούτε να αγγίξεις δυό φορές μια ύλη φθαρτή στην ίδια κατάσταση"

Κάθε φορά που σ' αγγίζω
νιώθω να σε ξαναγνωρίζω,
είναι απίστευτο συναίσθημα
το χρόνο στροβιλίζω.
Υπολογίζω,
πέφτω έξω,
φτερουγίζω ξανά
κι όποτε λέω πως σου την έχω στημένη..
τρικλοποδιά

Με ρίχνεις κάτω
μ' ανεβάζεις
με σηκώνεις ψηλά
Είναι επικίδυνο σου λέω, μου λες τραβάτε με κι ας κλαίω
Πλέω
σ' αλόγιστα βάθη,
λάθος υπολογισμένα λάθη,
χάθηκε η μπάλα
εχάθη
Κι αν τη βρεις μη το πεις,
νηστικός φιγουρατζής,
να χορτάσεις μια για πάντα τη ζωή δεν μπορείς

Στην ίδια κατάσταση, κι όμως
με περιπαίζει ο χρόνος,
με χαρακώνει κάθε βλέμμα
κάθε ατέλειωτος δρόμος
Σημάδια ανεξίτηλα σε κάθε στροφή,
ένα σωρό παρενέργειες κάθε ληγμένη συνταγή
Υποταγή στη λογική
μα το συναίσθημα πενθεί,
ξεσπάει σε κλάματα,
γελάει,
πουθενά δε χωράει
Κι άμα σε πάει έχει καλώς,
τα παίζεις όλα και την τρως,
σού 'χει γυρίσει
πριν το πάρεις χαμπάρι,
σ' έχει ρεφάρει
η πουτάνα η ζωή, παίζει δίχως νταβατζή
κι απ' το συρτάρι με τα σύνεργα δεν ξέρεις τι θα βγει
Που θα σε βγάλει;
Παραζάλη
Ένας τρελός που ραπάρει,
κοζάρει,
σαν παιδί που τον κίνδυνο αγνοεί
Ένα τρελό φεγγάρι
Ένα μισό φεγγάρι
Για ένα φεγγάρι ημίτρελο τα λόγια του χάνει
Δεν μπορεί να το ελέγξει
Δεν μπορεί να στοπάρει
Και το φεγγάρι γεμίζει και πάλι
Χαλάλι